Lancia Y

Individuele wensen kunnen vervuld worden bij de Lancia Y

Een gezamenlijke basis voor meerdere modellen, de keuze aan motoren in een bouwserie beperken en productieprocessen standaardiseren: autofabrikanten overal ter wereld investeren sinds de jaren ‘90 veel technische kennis in het verlagen van de productiekosten om zo beter te kunnen concurreren. Dit geldt inmiddels al lang niet meer alleen voor kleine en middelgrote auto’s maar is inmiddels ook de bij de productie van sedans en coupés uit de hogere klasse. Het Italiaanse Fiat-concern sloeg begin jaren ‘90 een iets andere weg in met zijn merk Lancia. Weliswaar werden er ook in Turijn gezamenlijke technische basissen voor de modellen van de bij het bedrijf horende merken gebruikt. Maar uitgerekend in het  segment van de compacte auto’s, dat een lage marge heeft, durfden de Italianen in 1995 met de als opvolger van de Lancia Y10 gepresenteerde Lancia Y een ongebruikelijk experiment aan: consumenten kregen de mogelijkheid om de kleine driedeurs sedan volgens hun persoonlijke wensen te individualiseren.

113 kleuren en vele extra’s van hoog formaat verhogen de waarde van de Lancia Y

De Lancia Y kon vanaf de fabriek in 113 verschillende lakkleuren besteld worden en de lijst aan speciale accessoires liet nauwelijks te wensen over. Men kon kiezen uit bekleding van leer of alcantara, stoelen met lordosesteunen, airconditioning, verwarmde buitenspiegels, elektrisch bedienbare zijruiten, sportvelgen, stuurbekrachtiging, een automatische schakeling of een navigatiesysteem. Wie dat wilde kon zijn kleine snelle auto op deze manier met vele extra’s uitrusten die in deze tijd meestal nog voorbehouden waren aan voertuigen uit de hogere klasse. De strategie van Fiat: de Lancia Y moest in de economyklasse, die traditioneel juist vrij weinig aan uitrusting biedt,  als een hoogwaardig alternatief voor normale compacte modellen gezien worden. De Lancia Y werd uiteindelijk door het concern zelf gebouwd onder zijn hoofdmerk Fiat. Het gevreesde kannibaliseringseffect moest door de bij Lancia gebruikte techniek effectief vermeden worden.  

Bovengemiddelde veiligheidssystemen voor de Lancia Y

Passend bij het nagestreefde imago van de Lancia Y als compact model van premium kwaliteit rustte het moederbedrijf de modellen bovendien uit met veiligheidsfeatures. Deze waren aan het begin van de productieperiode in geen geval vanzelfsprekend voor dit soort auto’s. Hierbij hoorden een ABS remsysteem, airbags en in de drie laatste productiejaren ook zijairbags. De 3,72 meter lange Lancia Y met plaats voor maximaal vijf  passagiers werd in de goedkoopste versie uitgerust met 1,1 liter motor met 40 kW (55 pk). Als alternatief waren er twee motoren met cilinderinhoud van 1,2 liter en 44 kW (60 pk) evenals met 63 kW (86 pk). De sedan met de 1,4 liter motor had een prestatievermogen van 59 kW (80 pk).

Een sportversie van de Lancia Y als opvolger van de Autobianchi A112 Abarth

In opvolging van het voorgangermodel, die in Italië onder de oude merknaam  Autobianchi als A112 Abarth werd verkocht, was er als topversie van de Lancia Y de  Elefantino Rosso met 63 kW (86 pk). Hij haalde een topsnelheid van 177 km/u. Ter vergelijking: met de kleinste motor haalde de gewone Lancia Y slechts 150 km/u. Het verbruik varieerde afhankelijk van de motor tussen 6,3 liter en 7,8 liter per honderd kilometer. Dat kwam overeen met een CO2-uitstoot tussen 150 g/km en 185 g/km. In de laatste bouwjaren van 2000 tot 2003 bleven na een facelift van de Lancia Y alleen nog de 1,2 liter motoren en het sportmodel Elefantino Rosso met verlaagd chassis en  sportieve vijfversnellingsbak in de collectie. De in 2003 geïntroduceerde opvolger boden de Italianen vervolgens aan onder de veranderde typebenaming, voortaan werd de letter Y uitgeschreven tot Lancia Ypsilon.